Les 16: korte broekenweer of kortebroekenweer
Don Quichot trekt ten strijde!
Als het mooi weer is en je kunt een korte broek aan, hoe schrijf je dat dan?
A. korte broekenweer
B. korte broeken weer
C. kortebroekenweer
Spatiegebruik – of gebrek eraan – kan in onze taal de gekste dingen opleveren. Wij schrijven erg veel aan elkaar, net als onze Duitse buren en in tegenstelling tot onze Engelse buren.
Zo is het bijvoorbeeld ‘het rodekoolplantje’. Waarom?
Als je ‘het rode koolplantje’ schrijft, dan is het plantje rood, terwijl het gaat om rode kool. Gaat het niet om het plantje van rode kool, maar om een rood (kool)plantje, dan is het wel ‘het rode koolplantje’. Je ziet hier dus betekenisverschil.
Het goede antwoord op bovenstaande vraag is dus ‘kortebroekenweer’ en geen ‘korte broekenweer’; het weer is niet kort, maar de broek. Tja. ‘Kortebroekenweer’ staat misschien een beetje gek, maar het is wel goed. Of korte broeken gek staan, daar laat ik mij verder niet over uit.
Les 14: een punt maken van komma’s. En punten.
Don Quichot trekt ten strijde!
Mensen zoals ik worden wel gekscherend ‘kommaneukers’ genoemd, omdat wij van elke taalfout een punt maken. Ook punten en komma’s ontkomen niet aan de eindeloze correctiedrift van de scherpschrijvers van deze wereld. Met deze les wil ik je laten zien dat dat niet zo gek is als het lijkt. Vandaag maak ik een punt van komma’s. En punten.
Dit prachtige voorbeeld met de Engelse taal laat zien wat je kunt met punten en komma’s:
An English professor wrote the words ‘Woman without her man is nothing’ on the blackboard and directed his students to punctuate it correctly.
The men wrote: ‘Woman, without her man, is nothing.’
The women wrote: ‘Woman: Without her, man is nothing.’
Beide manieren zijn goed, maar het betekenisverschil is groot. Een dergelijk voorbeeld is in het Nederlands minder eenvoudig te bedenken, maar het belang van interpunctie zie ik dagelijks op social media. Deze plukte ik vandaag van Facebook. Het is een commentaartje bij een schattige foto:
nee het hoort niet maar ik geloof dat iedereen zijn hond kent met onze nieuwe zou ik het ook niet toe laaten of wel het een schat van een hond is met onze jammer genoeg doode hond zelfs kleine kinderen
Dan moet ik echt diep zuchten. Wat is het vermoeiend om zo’n tekstje te lezen. Dit zie je aan de lopende band. Mensen laten punten en komma’s weg op Twitter om binnen de 140 tekens te blijven; die mensen doen het expres, maar ik vind het niet om aan te zien. Voor mij veroorzaakt het ruis. Anderen tikken gewoon maar door zonder erbij na te denken of hun teksten wel leesbaar zijn het lijkt wel of ze hun gedachten er zomaar uit laten stromen zonder enige vorm van censuur daar kan ik echt met mijn verstand niet bij zijn die mensen gewoon dom of is het een vorm van creativiteit die mij ontgaat ik vind het ronduit belachelijk ook zulke mensen hebben blogs dat zou verboden moeten worden.
Zou ik de zin over het kind en het hondje voorzien van leestekens, dan zou het er bijvoorbeeld zo uitzien:
Nee, het hoort niet, maar ik geloof dat iedereen zijn hond kent. Met onze nieuwe zou ik het ook niet toelaten, ofwel het een schat van een hond is. Met onze jammer genoeg dode hond zelfs kleine kinderen.
Je ziet, ik corrigeer meer dan de leestekens, want er was nog veel meer op de tekst aan te merken. Nog steeds, trouwens. Geeft niks; ‘het is Facebook maar; wat doet het ertoe?’ Zucht. Ik heb er grote moeite mee om iemand die zo schrijft serieus te nemen. Noem mij maar een kommaneuker.
Maar hoe moet het dan wel? Dat lees je in de volgende les.